Për çdo vit i tubon ky vend.
Aty ku prehen trupat e më të dashurve të tyre, të vrarë gjatë luftës.
Megjithëse në një moshë të shtyer, nuk mungon asnjëherë në datën përkujtuese të dy nipërve të tij.
Ata u vranë në moshë të mitur nga forcat serbe.
“Mensuri u kon 7 vjeç, e kjo 3 vjeç. Çka me bo, tuta se dojnë me shku krejt. Diku në Dyz janë vra në vend, çikën e ka pas në prehën. Çka t’vjen prej Zotit, mirë se ardhtë”, ka thënë banori, Ragip Arifi.
Kur dikush vritej në luftë, lajmi përhapej shpejtë.
Edhe kur kishte ndonjë ngatërresë në emra, familjarët e ndjenin se më të dashurve të tyre u kishte ndodhur diçka.
“Kur i kanë dhanë lajmet që i kanë vra, por bash numrin e saktë nuk kena mujt me marrë. Thanë Nezir Sahit Islami, e thashë jo valla Nezir jo, po Hazir. Por jena kon tu nejt në Shajkoc, e dijshim që e kanë vra, por ishim t’bllokum. Dikush i ka varros kufomat, e mas tre muje i kanë zhvarros edhe i kanë pru k’tu”, ka thënë banorja, Hatixhe Islami.
Masakra e Dyzit është njëra ndër masakrat më të mëdha në Llap dhe Gollak, ku forcat ushtarake dhe policore serbe pushkatuan dhe masakruan mbi 200 civilë shqiptarë.