Banorët e Gazës të zhvendosur për 15 muaj, kanë filluar udhëtimet me këmbë ose makinë; për ta distanca nuk është larg – Rripi i Gazës është një vend i vogël – por udhëtimi i sotëm është vetëm fillimi i një të ardhmeje dëshpërimisht të pasigurt në këtë vend të shkatërruar nga lufta.
Shkalla e sfidës humanitare është e vështirë për t’u kuptuar.
“Nuk ka lehtësira, nuk ka shërbime, nuk ka energji elektrike, nuk ka ujë, nuk ka infrastrukturë,” tha gazetarja e Gazës, Ghada el-Kurd, ndërsa përgatitej të kthehej në veri nga Deir el-Balah, ku është strehuar prej muajsh.
“Duhet ta rindërtojmë nga fillimi, nga zero”.
Nevojat e menjëhershme – ushqim dhe strehim – kanë filluar të adresohen.
“Ndihma po rrjedh në nivele që nuk i kemi parë që nga fillimi i luftës,” tha Sam Rose nga agjencia e OKB-së për refugjatët palestinezë, Unrwa.
“Kështu që ne jemi në gjendje të përmbushim minimumet për sa i përket ushqimit, ujit, batanijeve, artikujve higjienikë. Por përtej kësaj, kjo është një rrugë e shumë e gjatë.”
Gjetja e strehës në rrënojat apokaliptike të Gazës do të jetë e para nga shumë sfida të mëdha dhe afatgjata.
OKB vlerëson se rreth 70% e ndërtesave të Rripit të Gazës janë dëmtuar ose shkatërruar që nga tetori 2023, me shumë nga shkatërrimet më të rënda në veri.
Jabaliya, vendi që përbëhej prej një popullsie prej 200,000 njerëz, rreth gjysma e të cilëve jetonin në një nga kampet më të vjetra dhe më të mëdha të refugjatëve të Gazës, është shkatërruar praktikisht.
Është e qartë se për shumë njerëz, ditët e të jetuarit në një tendë nuk kanë mbaruar.
Zyra e Mediave e Qeverisë së Gazës, e drejtuar nga Hamasi, ka bërë një apel urgjent për 135,000 tenda dhe karvanë.
OKB thotë se tani është në gjendje të sjellë 20,000 tenda që janë bllokuar në kufi që nga gushti, së bashku me sasi të mëdha pëlhurash dhe dyshekësh. Por ajo thotë se do të luftojë për të përmbushur kërkesën e papritur për strehim.
Presioni mbi furnizimet tashmë të pakta me ujë dhe energji elektrike pritet gjithashtu të rritet.
Por me gjithë vështirësitë e pritura gjerësisht, ata që kthehen flasin, ndonjëherë me terma gjerësisht optimistë, për lehtësimin dhe ndjenjën e tyre të pritjes.
“Jemi shumë të gëzuar që kthehemi në veri, ku më në fund mund të gjejmë rehati”, tha një grua për BBC.
“Duke lënë pas vuajtjet që kaluam në jug dhe duke u kthyer në dinjitetin e Beit Hanoun”.
