Shkruan: Zijadin Gashi
I përmbajtur e i rezervuar në raport me dialogun dhe i paqartë me qëndrimin e tij karshi lansimit fillestar të planit franko-gjerman, kryeministri, Albin Kurti megjithatë kishte paralajmëruar një nënshkrim të një marrëveshje gjatë këtij viti. Ky draft apo plan, sipas projektuesve, mendohet të sjellë marrëveshjen e shumëpritur mes dy vendeve armike, Kosovës dhe Serbisë.
I lansuar nga Berlini e Parisi, plani besohej se kishte një bekim tjetër prapa, atë të Uashingtonit. Por, që palët në negociata të jenë më komode e Bashkimi Evropian të mos anashkalohej nga dy fuqitë kryesore të Unionit, nga Gjermani e Franca, u vendos që ai të kthehet në planin e BE-së për arritjen e paqes mes dy vendeve armike.
Gjatë gjithë kësaj kohe, në Prishtinë kishte “mjegull politike”, sa i përket qartësisë rreth këtij plani.
Ndërsa Kurti sillej me indiferencë në raport me dialogun dhe planin e propozuar, zëvendësi i parë i tij dhe kryenegociatori i Kosovës në dialog, Besnik Bislimi thoshte se ai plan, më shumë mbronte interesat e Serbisë.
Atë kohë, duke e parë pozicionin e institucioneve të Kosovës, që sipas shumëkujt në Prishtinë, ishte në kundërshtim me aleatët perëndimorë, opozita dukej më e alarmuar sesa vet Qeveria e cila po përballej me një presion të ashpër diplomatik ndërkombëtar, deri te kërcënimet me sanksione.
Kështu, opozita doli hapur në mbështetje të planit franko-gjerman. Në mungesë të njohjes de jure, duke marrë si zgjidhje shembullim mes dy Gjermanive dhe Kartën e OKB-së, opozita atë kohë pajtohej edhe me njohjen de fakto nga Serbia, që besoheje se do të sillte ky plan. Kurse sa i përket palës tjetër në dialog, Plani përmend një vetqeverisje lokale për sërbët e Kosovës (lexo: Asociacionin) dhe kujdesin për pronën e Kishës Ortodokse Serbe në Kosovë.
Ndërsa Kurti e vazhdonte negociimin me BE-në e Uashingtonin rreth këtij plani, pa transparencë e pa debat kontruktiv të brendshëm, opozita, doli të jetë e para pro-planit franko-gjerman apo planit të BE-së, duke shpresuar kështu edhe në përafrimin me ndërkombëtarët (BE-në e sidomos me SHBA-në).
Dhe, kur “të gjithë” e pritën kundërshtimin e Kurtit, i cili gjithë procesin e mbajti të mbyllur, e madje edhe duke i akuzuar e përbuzur ata që publikisht i bënin pyetje për Asociacionin, doli para Kuvendit me gjashtë kushte për formimin e këtij Asociacioni, por të cilat çuditërisht nuk i kishte prezantuar në Bruksel, por në Kuvendin e Kosovës. E Kuvendi i Kosovës edhe mund t’ia miratonte ato gjashtë kushte, por negociatat po zhvilloheshin në Bruksel.
Nga ai moment, opozita mbase e kuptoi se këtu kishte edhe njëfarë loje politike, për të mos thënë e kuptoi se kishte rënë në grackën apo edhe kurthin e Kurtit. Ai tashmë e kishte marrë miratimin deklarativ të opozitës për planin franko-gjerman apo planin e BE-së dhe tani i mjafton që vetëm të shkojë në Bruksel dhe ta pranoj në parim këtë plan, meqë në Prishtinë nuk ka kundërshtime.
Dy javët e fundit, kur opozita, mbase e kuptoi gjendjen reale, po përpiqet që tani ta interpretojë takimin e 27 shkurtit, si nënshkrim që e sjell Asociacionin e Komunave me Shumicë Serbe, duke harruar se Asociacioni ishte nënshkruam më 2013. Që amullia të mos vazhdojë, aktorët politikë duhet ta kuptojnë se sot SHBA e BE nuk po kërkojnë nënshkrim të Asociacionit, kjo epokë ka mbaruar më 2013, por po kërkojnë hapat fillestar, nisur me hartim e statutit të tij.
Për korrektësi, nga taborri opozitar, duhet përjashtuar liderin e AAK-së, Ramush Haradinaj, i cili i ka mbetur besnik zotimit për pranimin e planit evropian bashkë me të mirat e pasojat që ai prodhon, duke mos ndryshuar qëndrim.
Dhe krejt në fund, tani palët do të ulen në tavolinën e dialogut në Bruksel, por aty para vetës e kanë një plan që thotë: “Merre ose lëre”. Nënshkrimi i planit, do të konsiderohet si fitore e madhe për diplomacinë evropiane të asistuar nga ajo amerikane. Kurse Kurtin e Vuçiqin, pas nënshkrimit, i pret përballja me forcat e brendshme politike në vendet përkatëse.
Kurti, duhet ta bëj “Zajednicën” që e kishte kundërshtuar me aq ngulm, e Vuçiqi duhet t’i vë sanksione Rusisë, si kusht për t’i trashëguar favoret politike e ekonomike për vendin e tij që do t’ia mundësonte firma në planin evropian.
E kundërta, BE-ja e ka bërë të qartë se ai që vendosë të mos e nënshkruajë këtë plan do të përballet me pasoja e fajësim publik, që më pas do të sillte edhe pasoja e ndëshkim për shtetin që përfaqëson.
