Ecjet në rrugët e Prishtinës i kishte të rralla.
Në pranverën e vitit 1999, Ismet Potera, i cili në atë kohë kishte mbi të 40-ta, mbeti i vetmuar në lagjen Ulpianë nën zhurmën e sulmeve ajrore të aleancës veri-atlantike, të cilat do ia sjellin Kosovës lirinë.
Më 24 mars të atij viti NATO nisi bombardimet mbi caqet ushtarake e shtetërore të Serbisë.
Gjatë kësaj periudhë ndodhën shumica e masakrave më masive e të përgjakshme në Kosovë.
Padyshim që edhe Prishtina ishte kthyer në qytet fantazmash.
Heshtja kishte përafruar lagjen Ulpiane , gumëzhima e armëve, sirenave e shpërthimeve ishin të vetme që prenin qetësin në kryeqytet.
Larg familjes e njerëzve me të cilët ishte rritur, Potera për 78 ditë jetoi mes frikës e shpresës se çfarë po ndodhte çdo ditë.
“Kjo lagje ka qenë total e zbrazet më shumë pak njerëz. Lëvizja u shkëput mes njerëzve, nuk ishe i sigurt as të dalësh as deri tek Grandi këtu në Prishtinë e lëre me tutje, pasi njerëzit kanë pësuar se kanë dal për nevoja të ndryshme”, tregoi Potera.
Daljet jashtë banesës ishin shumë të rralla, atë vetëm për furnizime më produktet esenciale.
“Me kujtohet ato 10 dite e para thuajse nuk kam dalë fare, i kam pasur dy komshinj me të cilët kam pasur komunikim fare edhe ata shkuan e ndërruan lokacionin pasi e panë që këtu ishte pak me rrezikuar pasi ka qenë një koncentrim me të madh të jo shqiptarëve. Pastaj dilnim për rastet për ndonjë furnizim të vogël, bukë qumësht”, tha ai.
Mungesa e informacioneve për familjen tij e cila u shpërngul në Strugë të Maqedonisë së Veriut e bëri edhe më të vështirë qëndrimin e vetmuar.
“Kur je në vetmi pastaj kërkon informacion edhe kërkon njerëz me bisedua, kërkon njerëz me shpërnda ndonjë informacion, me 24 mars janë shkyçur të gjithë telefonat edhe nuk ke pas mundësin me komuniku me askënd. Kështu që informacioni mungonte plotësisht edhe kërkojshe njerëz, dikë ta njohës që të marrësh ndonjë informacion”.
Takimin e familjen pas më shumë se tre muaj e emocionon Poteren sa herë që kthehet në kohë.
“Komunikimin me telefon e kisha të rregull pasi bëra lidhjen me telefon, takimin me familjen ka qenë në qershor pas kanë ardhur në mënyrë të organizuar nga Struge edhe ka qenë gëzim i papërshkrueshëm, fëmija ishin rritur kështu që përfundojë…”, tregoi ai.
Potera vazhdon të jetojë në lagjen ku çdo cep i saj ka kujtime të ditëve më të vështira të jetës së tij.
