I mbijetuari i betejës së 14 dhjetorit 1998, Hazir Murati rrëfen momentet kritike dhe kushtet ekstreme të asaj periudhe. Ai kujton shokët e fëmijërisë, të rënë dëshmorë në Likenet e Hasit.
Rrugën për në Kompleksin Memorial ‘’Katër Dëshmorët’’ e bën shpesh.
Këtu vjen, Hazir Murati, ngase kjo është mënyra e vetme si e heq mallin për shokët e fëmijërisë.
Misionin e Halil Metës, Isa, Enver e Qamil Ollurit nga fshati Krojmir i Lipjanit e kujton me nder e krenari.
Periudhën e vitit 1998, kur nga Doktrina Ushtarake e Shqipërisë, bashkëluftëtarët e tij përgatiteshin për beteja të reja me forcat serbe.
“Gjatë shkuarjes andej kanë çu njerëz të plagosur, ushtarë të UÇK-së për shërimin e tyre në Shqipëri dhe gjatë kthimit për furnizim dhe municion që kanë qenë ndër dy misionet më të shenjta dhe sublime të asaj kohe”, ish-ushtari i UÇK-së, Hazir Murati.
Ata bashkë me dhjetëra ushtarë të UÇK-së po përballeshin me kushte ekstreme gjatë operacioneve në territorin shqiptar.
“Ka qenë një rrugë shumë e vrazhdë, një acar mbi -25 gradë, çdonjëri nga ne ka qenë i ngarkuar me municion dhe armatim me mbi 45 kilogram në shpinë. Edhe pse në atë kohë kufiri shqiptaro-shqiptar ishte shfaqur ndër kufijtë më të rrezikshëm në Evropën Juglindore, ishte i bllombuar dhe i blinduar nga çdo anë”, tha ai.
Por as acari i atij dimri nuk i ndali ushtarët e UÇK-së të depërtojnë kufirin shqiptaro-shqiptar.
Mirëpo pikërisht gjatë asaj rruge, 14 dhjetorin e vitit 1998, ata ranë në pritë nga forcat serbe.
“Pas 19 orëve rrugëtim ne bimë me një pusetë të forcave serbe te Likenet e Hasit, në territor të Republikës së Kosovës dhe aty tani fillon beteja. Pjesa dërrmuese e pjesëtarëve që kanë mbijetuar kanë qenë të ngrirë, të plagosur, të rraskapitur, nuk na ka ndalë as spitali i Krumës, as i Kukësit, në mënyrë urgjente na kanë çu në spitalin ushtarak në Tiranë me urdhër të Shtabit të Përgjithshëm të asaj kohe”, tha Murati.
E në mesin e 40 dëshmorëve ishin edhe shokët e tij, Isa, Enver e Qamil Olluri të cilët i kujton me nderim të lartë.
“Isa, Enveri dhe Qamili kanë qenë ndër ata djem që kanë qenë pikë reference për trimërinë, guximin, fisnikërinë, virtytet e tyre të larta patriotike dhe kombëtare që i kanë pasë. Por i kanë pasë të mishërime edhe nga familja, se familjet e tyre kanë qenë në shërbim të atdheut në çdo pikëpamje”, tha ai.
Veç tyre, gjatë luftimeve në vitin 1998 në kufirin shqiptaro-shqiptar, ranë heroikisht edhe komandanti i Brigadës 113 të Zonës Operative të Drenicës, Mujë Krasniqi – Kapuçi me dhjetëra bashkëluftëtarë të tjerë.
