Florim Gjyrevci, makinist i trenit rrëfen bartjen e udhëtarëve që po iknin nga lufta e fundit në Kosovë dhe përpjekjet e mëdha që të mos ndalin lokomotivat nën kërcënimet e ashpra të ushtrisë serbe.
Në tren po hyn sërish.
Por këtë herë, jo si drejtues i lokomotivës, por si udhëtar.
Ecja nëpër këtë mjet, Florimit shpesh ia kujton luftën.
Shërbimin ndaj popullit që për atë kohë e bëri me shumë vështirësi.
Kjo për shkak të presionit të shkaktuar nga strukturat e atëhershme.
“Kemi pasë shumë presion prej strukturave të atëhershme që mos me qarkullu treni në relacionet ku është duke u zhvilluar luftë”, tregon Florim Gjyrevci, ish-makinist
Por përkundër kësaj, vendimi i makinistit të trenit 761 ishte i prerë.
“Na me pesë makinista tjerë, sigurisht edhe ndihmësa vendosëm që mos të ndalemi deri në momentin që ose na ndalin ose mos dhashtë Zoti edhe me na vra”, shprehet ai.
E ndonëse koha e pritjes për udhëtarët në stacione trenash ishte e përcaktuar rreth një minutë, këtë nuk e kishte përfillur Gjyrevci gjatë kohës së luftës.
E nga shumë udhëtarë, Florim Gjyrevci i mban në mend si sot përpjekjet e një fëmije për ta zënë trenin.
“Një vajzë 12 vjeç ka qenë me një palë papuqe të plastikës, ajo ka qenë prekëse për mu kur e kam pa atë t’u nga për me e zënë trenin për me shku në një vend më të sigurt”, thotë Gjyrevci.
Ndërsa gjatë rrugës, kontrollet nga ushtria serbe ishin të shpeshta.
“Gjatë luftës derisa shkojsha për Pejë, kam qenë në stacion, veç sa jam nisë, kur më kanë hy tre policë në lokomotivë. Edhe ma ka futë armën këtu, e më thanë ‘’ti je i pari që vritesh, pastaj tjerë”. Edhe janë ulë e kanë ndejt në lokomotivë me mu deri në Pejë janë ardhë”, thotë ai.
E i fundit stacion për Florimin sot nuk ishte Peja.
Zbriti e priti, treni të merr udhë.
E vet mbeti me kujtimet e 25 viteve të shkuara..
