Futbolli, një emër që qëndiset nga shtatë shkronja, një emër që ka 22 luftëtar në fushë e mijëra të tjerë që e shikojnë nga brenda fushës. Futbolli, një emër që disa gëzohen nga fitorja, disa të tjerë qajnë nga gëzimi, disa nga hidhërimi, disa të tjerë që nuk e kuptojnë se çfarë, disa të tjerë që po ky emër si profesion i ka shpëtuar jetën dhe ka një mundësi të dytë. Po mund të duket e pakuptimtë se si futbolli shpëton nga pushkatimi, por kjo është e vërtetë, ka ndodhur dhe pikërisht në luftën e Kosovës.
Disa nga ju e keni mik, disa nga ju keni pasur fat ta shihni nga afër se si luan, disa nga ju ndoshta e keni dëgjuar si emër, por disa nga ju jeni ndijeni që ka qenë edhe zëvendëstrajner te Kosova.
Është Genc Hoxha. Po është Genci, ish-lojtari që fjala futboll, apo emri futboll ia shpëtoi jetën në natë prilli në 1999. Ajo nata s’do të harrohet asnjëherë nga i madh Genc Hoxha, ajo natë që u kthye përmbys për Gjakovën, natë që u vranë qindra shqiptarë nga pushtuesi serb. Atë natë që edhe familja e këtij emri ishte afër të pushkatohej, por fati i madh deshti që profesioni i tij si futbollist t’ia shpëtoi jetën. Hoxha nga mbrapa kokës kishte tytën e pushkës, por gjuha që ndëgjoi ishte rusisht dhe u pyet se çfarë ishte me profesion, ky u përgjigj futbollist dhe i përmendi emrin e një futbollisti ukrainas Oleh Blokhin, që për atë kohë ishte një Lionel Messi. Futbollist që kishte fituar çmime, kupa e tituj të ndryshëm. Fati ishte në anën e Hoxhës, që ndriçoi fatin e tij dhe të familjes në atë mbrëmje të tmerrshme.
Mbrëmja ndërmjet 1 dhe 2 prillit 1999, në Gjakovë, një person që luftonte krahas forcave serbe, të cilin i mbijetuari e identifikon si rus, bënte pjesë në grupin pushkatues.
“Më tha nuk dua të të mbys’”, rikujton Hoxha për Jeta në Kosovë. Derisa me pas Hoxha tha: “Ushtari qëlloi në ajër. Më tha ‘ik!’”.
Kjo natë qe shumë e gjatë për qytetarët e Gjakovës. Shumë prej tyre depërtuan në kolonë nga forcat serbe drejt Shqipërisë, por më fatkëqijtë u pushkatuan. Genc Hoxha për pak sa nuk u shndërrua në të vdekur.
Natën, krejt nisi me thyerjen e dyerve të shtëpisë me dhunë nga forcat serbe. Hoxha qëndronte me gruan, tre fëmijët, prindërit dhe gjyshen.
Hoxha kujton kshtu: “Na nxorën jashtë, e mua më mbështetën për muri me automatik te koka dhe bërtitën ‘via za Albanija”.
Derisa familjarët u mundonin të gjenin daljen nën britmat e pjesëtarëve të forcave serbe që nuk linin të merret as një çantë me ushqime, ai që i mbante automatikun te koka i fliste në një gjuhë tjetër.
“Për një moment një ushtar më pyeti në serbisht nëse në shtëpi ishte edhe dikush tjetër”, thotë ish-futbollisti kosovar. “Jo, u thashë”.
Familjarët e tij i kishin nxjerrë nga shtëpia. Derisa ushtari ia mbante Hoxhës tytën pas koke, por filloi ta pyeste se çfarë ishte me profesion.
“E kuptova fjalën ‘profesion’ kur e përmendi sepse gjuha ishte si rusisht dhe i thashë se jam futbollist’”.
Po pra kjo ishte një nga historitë e Genc Hoxhës që ishte lojtarë atëbotë në Gjakovë dhe Prizren. Ndërsa me pas ushtrojë zejën e trajnerit te Besa e Pejës, Vëllaznimo e disa skuadrave të tjera, por ka qenë edhe ndihmës te Kosova. Mirëpo ku është Hoxha, i cili është lënë anash nga i mbarë opinioni futbolldashës, një ish-lojtarë i gjeneratës së sakrificës që dha shumëçka që futbolli të ishte simbol i rezistencës së Kosovës.
