Autobusi që u nis nga Peja për në Deçan, u ndal atë pasdite.
Brenda tij, hynë tre milicë serbë.
Këta po kërkonin një nxënës nga Deçani i cili ndodhej në fund të atij autobusi.
E gjithë ngjarja ndodhi me 6 prill të vitit 1994, kur Arian Curri, po kthehej nga shkolla.
“Në ora 13:00 ka ndodh, kam hyp në autobus tek Parku i Madh në Pejë ndërsa autobusin e kanë ndal tek vendi i quajtur “Kroni i Haxhi Hutit” në dalje të Pejës. Kanë hipë tre policë dhe kanë fillua me i kërkua letërnjoftimet, normal në gjuhën serbe, unë kam qenë në fund të autobusit. Një të ri e kanë zbrit në fillim, një në mes, unë isha në fund. Kur erdhën, ma kërkuan lejen e njoftimit, ua dhashë, reagimi i tyre ishte “Ty jemi duke të kërkuar!” dhe prej aty ka filluar rrahja”, rrëfen ai.
Rrahja që filloi në autobus për nxënësin, nuk mbaroi aty.
Nga këtu, Ariani u dërgua më forcë në stacionin policor në Pejë.
“Më kujtohet shumë mirë, kanë qenë tri shkallë, korridori i gjatë, dhoma e dytë në anën e majtë. Para se me humb vetëdijen i kam numëruar 25 policë që kanë ushtruar dhunë mbi mua. 4:00 Ka qenë një karrige normale, kam qenë i lidhur në dy anët e duarve dhe gjatë gjithë kohës me kanë rrahur me shkop dhe me pjesën e pasme automatikut”, tregon Curri.
Por momenti më i rëndë për Arianin erdhi kur tre policë serbë e shtrinë përtokë.
E njëri nga ta e nxori edhe thikën.
Po të mos ekzistonte kjo fotografi si dëshmi, pak kush do ta besonte se mbi gjoksin e një nxënësi, pamëshirshëm u vizatua ky simbol famëkeq e nacionalist serb.
“Në ato momente unë isha i lidhur pas rrahjes, e panë që nuk po i pranoj fjalët e tyre me kanë shtri në dysheme, mi kanë hapur këmbët. Njëri polic u ulë në këmbën e djathtë, tjetri në të majtën i treti është ulur në bel dhe e ka nxjerr thikën. Aty mendova që jeta ime mbaroi. Ia ka nis për me pre gjoksin tim, duke e ngulur majën e thikës, tu e pre lëkuren, pastaj tu e nxjerrë thikën. Gjatë gjithë kohës ka pasur edhe rrahje. E ka pre lëkurën, e ka bërë simbolin e tyre me katër C-ja. Ja kanë nis anën e djathtë të gjoksit, sa herë që e tërheqke thikën, shpërthente gjaku”, rrëfen Curri.
Tri dekada më vonë, shenjat e torturës në trupin e Arianit ende janë të dukshme.
“Kenë dhimbjet aq të forta, saqë edhe pse kam qenë i lidhur në radiator, komplet e kam tërheq prej dhimbjeve dhe e kam lëvizur pjesën e lartë të trupit. Nga ai moment pjesën e sipërme e kam të prerë, ndërsa ai më shajti gjatë gjithë kohës duke thënë ma prishe vizatimin”shprehet Curri.
Tortura serbe për Arianin u ndal, vetëm kur u mendua se kishte vdekur.
“Pas një kohe të gjatë, ata kanë menduar se kam vdekur dhe me kanë hedhur tek Parku i Madh në Pejë. Me ka marrë një i Lybeniqit dhe ka thënë edhe pse nuk po e di kush është ky person, ndoshta lajmërohet dikush e thotë po na mungon një anëtar i shtëpisë e lajmërohet e merr dikush me varros!”, thotë ai.
Babai i tre fëmijëve që tani jeton në Gjermani, tregon se ka vetëm një dëshirë në jetë.
“As s’kisha dashtë pasuri, as nuk kisha kërkua djalë apo çikë, vetëm kisha pas dëshirë që muaji prill me u largua prej kalendarit. Kjo ka qenë dëshira ime kryesore nëse më pyet dikush çka ki dëshirë në jetën tanë”, shprehet ai.
Ndryshe, Arian Curri, ishte nga shqiptarët e parë që iu bashkuan grupeve të armatosura shqiptare kundër pushtuesit serb.
