Sot, personazhi B. Blushi, i njohur për shkrimet e tij në hapësirën publike, botoi një tekst ku justifikon dhimbjen, vdekjen dhe shfarosjen e një populli të tërë. Me fjalë të ngritura dhe terma moralë, ai u përpoq të arsyetojë pse disa fëmijë, gra dhe pleq nuk e meritojnë shtetin dhe, si rrjedhojë, as jetën. Ishte një shkrim që mbante erën e ftohtë të racizmit – atë frymë të errët që ndan njerëzit sipas gjakut, fesë dhe origjinës.
Në pamje të parë mund të dukej thjesht një opinion, por kur një njeri fillon të arsyetojë mbi vdekjen e fëmijëve, historia zgjohet. Sepse ajo e njeh këtë gjuhë; e ka dëgjuar më parë, nëpër zyrat ku burokratët firmosnin shuarjen e popujve.
Shumë dekada më parë, në zemrën e Evropës, jetoi një njeri me inicialet K. M. Ai ishte një zyrtar gjatë viteve të errëta të Luftës së Dytë Botërore. Ambicia e tij nuk njihte kufi dhe besnikëria ndaj pushtetit e kishte bërë të përbuzte çdo ndjenjë njerëzore. Nuk ishte ushtar në front, por firmoste urdhra nga zyrat e qeta – urdhra që fshinin qindra jetë.
Kur trupat rrethuan një fshat hebre dhe e dogjën, K. M. qëndroi përballë flakëve dhe tha me qetësi:
“Kështu pastrohet toka.”
Për të, vrasja e grave dhe e fëmijëve ishte statistikë, jo tragjedi. Në dokumentet zyrtare ruhen dhjetëra firma të tij që shënuan fillimin e “operacioneve të pastrimit”. Ai i shihte si detyra burokratike, pa e ditur se çdo nënshkrim do të bëhej vulë turpi në historinë e njerëzimit.
Kur regjimi nazist u shemb dhe Berlini ra, K. M. u përpoq të zhdukej. Dogji dosjet, hoqi uniformën, ndryshoi emër, por nuk mund të fshihej nga vetvetja. Arkivat flisnin më shumë se çdo dëshmi.
Në vitin 1946 u arrestua. Në gjyq mohoi gjithçka:
“Nuk kam vrarë askënd,” tha, “kam zbatuar urdhra.”
Por kur gjykata ia lexoi një nga urdhrat e firmosur, një grua e mbijetuar u ngrit dhe tha:
“Zoti M., në këtë urdhër ju kërkoni spastrimin e zonës. Fëmija im ishte katër vjeç. A ishte edhe ai kërcënim për shtetin tuaj?”
Ai uli kokën. Nuk kishte më arsyetime, as komandantë pas të cilëve të fshihej. Kuptoi se çdo firmë e tij kishte peshën e një jete të humbur.
Në vitin 1948 u dënua me burgim të përjetshëm për krime kundër njerëzimit. Jetoi i vetëm, i harruar, i përndjekur nga zërat e atyre që kishte shuar.
“Më thërrasin fëmijët,” pëshpëriste. “Nuk më lënë të fle.”
Një mëngjes e gjetën të vdekur, me një letër në dorë:
“Nuk ka urdhër që të lajë shpirtin.”
U varros pa emër, pa kurorë, pa kujtim. Vite më vonë, në një muze të kujtesës, poshtë një dokumenti me firmën e tij, shkruhej:
“Kjo firmë vrau një fëmijë katërvjeçar.”
Në qoshe, një mbishkrim i vetëm, vendosur nga një vajzë e mbijetuar, thoshte:
“Kush gëzohet për dhimbjen e të pafajshmëve, do të qajë përgjithmonë në errësirë.”
Sot, kur B. Blushi e konsideron konfliktin dhe Palestinën si Goliathin mitik, megjithëse nuk ka qenë arab dhe ndoshta të kesh fqinj një përbindësh është destini i Izraelit që sot nuk i ngjan fare Davidit – bariut të varfër hebre që shpëtoi popullin e vet duke vrarë Goliathin – historia sërish tronditet.
Ata që duan t’i amnistojnë palestinezët nga të gjitha fajet e tyre, thonë madje se Goliathi dhe Davidi kanë ndërruar vendet.
Por këto janë fjalë që ndajnë njerëzit sipas racës, besimit apo gjakut.
Në fund, ai citon e thotë:
“Çështja e Palestinës nuk ka të bëjë vetëm me Izraelin, por me moralin e kohës.
Palestina nuk është gati për të bashkëjetuar me pjesën tjetër të botës së qytetëruar.
Kjo është çështja.
Palestina nuk është gati për të bashkëjetuar me ne.”
Ju, i nderuar, nuk mund të kishit bërë një mbyllje më të padenjë, pikërisht sepse jeni ju.
Pra, ju nuk keni asnjë ndryshim nga personazhi K. M. Ai është një personazh imagjinar që ju shpesh keni pasur qejf ta përmendni në librat tuaj — te “Jetojmë në ishull”, etj.
Por K. M. përfaqëson ata kriminelë lufte që justifikuan spastrimin etnik. Ata janë Adolf Eichmann, Rudolf Höss dhe Heinrich Himmler, të cilët, njësoj si ju sot, menduan se hebrenjtë nuk kishin të drejtë të jetonin – se nuk ishin pjesë e qytetërimit arian.
E ju mendoni se palestinezët nuk janë gati të bashkëjetojnë me “qytetërimin modern.”
Por për fatin tonë të mirë, dhe për fatin tuaj të keq, e gjithë bota e lirë mendon ndryshe.
Dhe unë e di se një ditë, për këtë shkrim të nxituar, ju do të kërkoni falje.
Deri atëherë, do të presim.
Opinioni përmban pikëpamjet e autorit dhe nuk prezanton qëndrimet editoriale të teve1.info
