Në orët e para të mëngjesit, në Shajkoc të Podujevës gjithçka ishte e qetë.
Por, këtë qetësi, e prishën hapat e njësitit special serb.
Kështu në 7 gushtin e vitit 1994, ky fshat e gjeti vetën në rrethim të hekurt nga policia serbe.
Këta pa paralajmërim thyen derën e shtëpisë dhe u drejtuan për në dhomën ku po flinte njëri nga udhëheqësit e “Çetës së Llapit”.
Por, koha e shkurtë bëri që Hasan Ramadani mos të arrinte deri tek armët.
Ai më këtë sëpatë, goditi njëri nga policët, që synonin ta kapnin të gjallë.
Kjo zhurmë, bëri që të zgjohen nga gjumi edhe anëtarët e tjerë të familjes.
“Këtu kam qenë unë, e këtu ka qenë vëllai. Kur kanë filluar ata më u fut brenda, kanë shkuar drejt në dhomën ku ka qenë babai. Ai iu ka përgjigj me sëpatë, mundësia ma e shpejtë ka qenë ajo, sepse derisa e ka kap armën (ka qenë më larg) dhe e ka pas sëpatën më afër”, u shpreh Bedri Ramadani – djali i dëshmorit, Hasan Ramadani.
Pas kësaj, policët serbë u tërhoqën nga shtëpia.
E këtu filloi edhe një nga betejat më ikonike të luftës për çlirim.
Hasan Ramadani kundër helikopterëve dhe qindra policëve serbë, për 8 orë rezitoi bashkë më fëmijët.
Këta as pas 3 dekadave, nuk i harrojnë fjalët që ua tha babai në ato momente.
“Prej asaj dhomës atje, u futëm në këtë dhomën tjetër, babai ka qenë këtu (në korridorin e shtëpisë) motra ka qenë në dhomën tjetër, të përgatit më armë gjithmonë nga armiku. Iu kanë përgjigj me armë zjarri dhe (babai) na tregoi se kjo është dita që e kemi pritur, do të luftojmë deri në gjakun e fundit”, tha djali i dëshmorit.
Pak para se të vritej, Hasan Ramadani arriti që nga shtëpia që po shembej t’i nxjerrë fëmijët.
Bedri Ramadani, kujton momentet se si arriten ta shpëtonin trupin e babait.
“Motra nga ka treguar që u vra, duhet më tërheq trupin, sepse kanë qenë në pyetje sekondat për pa ra kulmi i shtëpisë (që po digjej). Na kemi fillua me vrapua, policia serbe na kanë penguar, gjujshin me armë që mos u futni brenda. Na si kena pyet, jena fut brenda me dy motrat e mia deri këtu. Pastaj janë afruar policia e kanë shqelmuar trupin e pajetë”, u shpreh ai.
E pas vrasjes së Hasan Ramadanit, anëtarët e tjerë të familjes iu nënshtruan torturave çnjerëzore.
“Tri pyetje, shokët, baza ku kanë ndenjur dhe bunkerin e armëve. Nuk iu kam përgjigj dhe kanë filluar me torturë. I kam pas këmbët e duart e lidhura dhe kanë filluar më më godit më gjithçka çfarë kanë pasur. Dy herë kam qenë në koma, ma kanë nxjerrë komën më ujë dhe ka filluar tortura përsëri”, tregon djali i Hasan Ramadanit.
Pak minuta para se të fillonin krismat e para, përmes gruas së tij, Hasan Ramadani, arriti që djalit të axhës t’i çonte një porosi.
“Kur u ardhur gruaja e Hasan Ramadanit, porosia ka qenë që unë si Fadil me dal me u largua, që nëse mbijeton dikush nga familja ime, e di që e kam lënë në duar sikur të miat. Unë edhe gruas së tij në ato momente i thashë, mos u kthe sepse nëse mbijeton dikush, ta kenë bile njërin prind”, Fadil Ramadani djali i axhës së Hasan Ramadanit.
Ai, tregon çka u tha llapjani forcave serbe, kur i bën thirrje të dorëzohej.
“Diku njëzetë metra pasi jam larguar prej shtëpisë sime, e kam dëgjuar kur ju kam bërtit në gjuhën e tyre, nuk mundeni më me frikësua mua, nuk më tremb shteti serb. Unë jam betuar për këtë dhe e kena fituar Kosovën Republikë. 1:50 Aq u dhez këtu lufta, saqë ne 800 metra larg nuk kemi pasur mundësi me qëndruar prej tymit”, shprehet ai.
Hasan Ramadani pas vrasjes së bashkëluftëtarit, Ali Ajetit, për shumë vjet kishte qëndruar në ilegalitet.
8 muaj dyert për të, i hapi familja Revuqi nga Bradashi i Podujevës.
“Hasanin e ka sjell Enver Osmani dhe Fadil Begu. Nga biseda që më kujtohet shumë mirë kur ka ardhur atë natë, ka thënë që dijeni mirë se sa të jem gjallë, dora e serbit nuk mundet më më prek për së gjalli”, shprehet Ismajl Revuqi, ish-komandat i UÇK-së.
Shtëpia ku u zhvillua beteja në mes familjes Ramadani dhe forcave serbe në Shajkovc të Podujevës, tanimë është shndërruar në muze.
