Për afër katër dekada mban ditarin në duar.
Bora Marlekaj tash e 37 vite punon si mësimdhënëse e gjuhës shqipe.
Thyerja e paragjykimeve për një vajzë të re e cila vinte nga një fshat i Gjakovës nuk ishte aspak e lehtë për Marlekajn.
Por, kur të gjithë kishin dyshime për të, ishte familja ajo që e shtyu të ndiqte rrugëtimin e ëndrrave të saj.
“Fillimet kanë qenë sfida shumë të mëdha paragjykimet kanë qenë për vajzat e fshatit, mirëpo unë e kam pasur përkrahjen e familjes kam pasur përkrahjen e gjyshit i cili nuk ka pasur asnjë vite shkollë ka qenë kategorikisht ai që unë të shkoj gati si njëra ndër vajzat e para në shkollë”, tregon mësuesja e gjuhës shqipe.
Rrugëtimin të cilin e kishte nisur nuk ishte aspak i lehtë sidomos gjatë viteve të 90-ta.
Ku përveç punës si mësuese ajo u detyrua të kryente edhe një punë tjetër.
“Mua me kujtohet që në vitin 88-89 në fshatin tonë kemi qenë të detyruar ta ruajmë shkollën nga ato propagandat, pankartat që u shkrujshin e kam provuar edhe vet të ruaj shkollën zakonisht shtune diele”, rrëfen Marlekaj.
Por ajo shprehet e zhgënjyer që ky kontribut në kohën e regjimit serb nuk po njihet nga institucionet si vite kontributdhënëse.
“Përpara mësimdhënësit kanë pasur tamon një vlerë shumë të madhe edhe para nxënësve edhe para institucionit kanë qenë pagat me ndryshe. Por sot mësimdhënia është vetëm në letër, më shumë kërkohet letra se sa dija. Të paga jemi pothuajse të shkelur duke i krahasuar ato vitet e 90 që Qeveria nuk na njeh fare”.
Madje Marlekaj e cila është afër pensionimit nuk është e kënaqur më vlerësimin që po iu bëhet nga partia në pushtet.
“E dimë që shumë mësimdhënës kanë sakrifikuar gjatë luftës kanë vdekur, e sot disa që vijën në pushtet dhe nuk i kanë përjetuar ato sfida ose ato ngjarje tmerrshme edhe të sillen në këtë mënyre më mësimdhënësit të i quajnë edhe analfabetë nuk është e drejtë. Pasi prej qityne “analfabetëve” janë qita që i udhëheqin institucionet”.
Marlekaj pas martesës në vitin 1997 u transferua në shkollën fillore “Ismet Rraci” në Klinë, ku punon edhe sot.